Nieuwjaarsspeech 2011 burgemeester Herman Jonker

04 januari 2011 door Ad van Herk

HENDRIK IDO AMBACHT - Goedenavond, beste mensen, inwoners van Ambacht, ik zie trouwe partners van ons, vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties, van verenigingen, ondernemers ook, bestuurders, gemeenteraadsleden en medewerkers.

Een gedateerd begrip is weer in de mode. Mensen zoals u, die zich inzetten voor de samenleving en daar-vaak vrijwillig-heel hard voor werken en voor wie ik heel veel respect heb, worden gerekend tot ‘de elite’. Ik vind het een goed gebruik, dat gewaardeerde mensen zoals u hier elkaar ontmoeten en nieuwjaarswensen wisselen. Er zijn gemeenten, waar politici wegblijven, omdat een ‘elitebijeenkomst’ als deze teveel zou kosten. Onze nieuwjaarsbijeenkomst kost 3300,-- euro en het gemeentebestuur is maar wat blij dat u er bent en dat er kennelijk zoveel mensen in Ambacht tot ‘de elite’ behoort. En inderdaad, als je niet van mensen houdt, kun je maar beter wegblijven.

Fijn dat u allemaal bent gekomen om samen met ons het nieuwe jaar in te luiden en om samen het glas te heffen op een gelukkig, gezond en veilig Nieuwjaar in onze gemeente.

We hebben weer een tijd achter de rug van lijstjes, top 10 zus, top 100 zo, de top 2000 natuurlijk:
Politicus van het jaar? Mark Rutte
De beste oliebol van 2010 wordt gebakken in Spijkenisse
De sportman van het jaar? Mark Tuitert
En in de file top 10 van de ANWB staat de A4 Amsterdam-Den Haag op nummer 1

Elsevier maakt elk jaar zo’n lijstje voor gemeenten. Naarden was in 2010 de beste gemeente. Amsterdam de beste gemeente voor jongeren, Bloemendaal de aantrekkelijkste gemeente, Westland de lelijkste. Hendrik-Ido-Ambacht komt op dat lijstje niet voor. Is dat erg? Nee, want wij scoren op veel punten goed, maar natuurlijk kan het altijd beter!

Dat komt goed uit, het is weer tijd om aan de slag te gaan met goede voornemens. Ikzelf ben niet een man van goede voornemens, tenminste niet op 1 januari. Nou, dat zeg ik eigenlijk verkeerd, natuurlijk heb ook ik goede voornemens. Maar die heb ik het hele jaar door, goede voornemens. En ik streef ernaar het niet te laten bij voornemens, ik wil ze ook uitvoeren. Ik maak plannen. Maar daarmee wacht ik niet tot 1 januari. Want waarom wachten tot 1 januari om je plannen uit te voeren?

Zo had ik me in juni voorgenomen meer tijd door te brengen met mijn kleinkinderen. Ik had ze echt veel te weinig gezien. De gemeenteraadsverkiezingen waren achter de rug - u weet dat nog wel, op 4 maart ging u naar de stembus- en ik kan u verzekeren dat de weken daarvoor en daarna voor ons hier op het gemeentehuis hele hectische en intensieve weken waren. Er is een nieuw college samengesteld, maar veel tijd om elkaar goed te leren kennen hadden we niet, want er lag meteen een fikse klus op ons te wachten. Ik hoef het eigenlijk niet te zeggen, u kent het verhaal inmiddels wel: bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen. We moesten het eens worden over hoe we dat gingen aanpakken.

Volgens mij zijn we daar goed in geslaagd, al zeg ik het zelf. Ik vind dat we een evenwichtig en doordacht programma hebben voor de komende jaren en we hebben als college gezamenlijk een begroting gemaakt die de kwetsbare groepen zoveel mogelijk spaart. Maar ik kan het ook niet mooier maken dan het is, iedereen moet wel zijn steentje bijdragen. Want er is gewoon minder geld te besteden. Dat weet u, dat weet ik.

Nu we eindelijk een nieuwe regering hebben, wordt de volle omvang van de bezuinigingen duidelijk. Het kabinet gaat bezuinigen op zorg, op onderwijs, ambtenaren, kinderopvang.  Natuurlijk is hiertegen veel verzet in de maatschappij. De gemeenten worden rigoureus gekort, de rijksbijdrage is fors geslonken. Ben ik het eens met alle plannen van het nieuwe kabinet? Nee. Had ik het zelf anders gedaan als ik het voor het zeggen had? Ja. Maar als ik het anders had willen hebben, had ik politicus in Den Haag moeten worden. Maar ik ben burgemeester van Ambacht. Gelukkig wel. En wat het college wel kan, is ervoor zorgen dat we een aanpak kiezen die voor ons Ambachters het beste is. Want ambities hebben we zeker! Crisis of niet!

Ambacht heeft ondanks de crisis plannen genoeg. Als u denkt dat het college alleen op de winkel past en dat we ons stilhouden totdat de storm is geluwd, dan heeft u het mis. We willen ons voorzieningenniveau op peil houden. De crisis gaat een keer voorbij, echt! En ik wil niet over 10 jaar terugkijken en me schamen omdat we het voorzieningenniveau schromelijk hebben verwaarloosd. Dat is een erfenis die ik als burgemeester niet wil achterlaten! Dus zetten we zeker niet alle plannen in de ijskast. Want er is ook nu met inventiviteit en creativiteit nog veel mogelijk! Maar we doen alles kostenbewust en met beleid. Wat gaan we bijvoorbeeld wel doen?

We gaan een aanvang maken met een scholencluster op de strip Schoof-Cascade. Want we hebben gewoon een degelijk gebouw nodig voor onze kinderen, dat is echt geen overbodige luxe.

Verder zorgen we ervoor dat er adequate voorzieningen in De Volgerlanden komen, gewoon zoals we de nieuwe bewoners hebben beloofd. Dit ondanks de financiële zorgen die er zijn. In 2010 zijn er 134 grondstukken verkocht voor de bouw van evenzoveel aantal woningen. Dit is ongeveer een kwart van het aantal dat we oorspronkelijk, vóór de crisis op de woningmarkt, hadden gepland. Toch zijn de verkoopcijfers in De Volgerlanden beter dan in andere Vinex-wijken en dat geeft aan, dat de Volgerlanden een aantrekkelijke wijk is. Desondanks blijven de verkopen achter op de verwachtingen en dat is natuurlijk een financiële aderlating. Natuurlijk wordt de wijk gewoon afgebouwd, maar we zullen er toch een fors aantal jaren langer over doen. ‘Kwaliteit’ blijft het kenmerk, maar we zullen nog meer dan voorheen rekening moeten houden met de financiële mogelijkheden.
De komende periode gaan we over De Volgerlanden serieus verder in gesprek met Zwijndrecht. Want we zijn er samen aan begonnen, dus het streven is om er ook samen uit te komen. Tijdens het spelletje het veld verlaten als je achterstaat zou je toch niet moeten willen.

We moeten het namelijk hoe dan ook samen rooien de komende periode. En dat betekent dat we ook blijven inzetten op regionale samenwerking. En we doen dat met een kritische houding. Positief kritisch, dat wel, maar toch kritisch. Want we willen de kosten in de gaten houden en zeker weten dat samenwerken in de regio meerwaarde heeft voor onze eigen inwoners. Ik vind dat de besluitvorming in Drechtstedenverband veel daadkrachtiger en efficiënter kan. We gaan ons daar als gemeente de komende periode actief voor inzetten. Sneller en efficiënter tot besluiten komen en ook tot concrete projecten. Daar kunnen ondernemers en maatschappelijke organisaties een grote bijdrage aan leveren. Ik wil u dan ook oproepen om actief mee te denken over mogelijkheden om onze regio een economische impuls te geven of een culturele, sportieve of wat voor boost dan ook!

Juist in deze tijd waarin we alleen maar denken in beperkingen, moeten we groot durven denken. Het kan toch niet zo zijn dat onze plannen bij de gemeentegrenzen ophouden? Laten we regionaal werken en minstens Europees denken. Liever nog mondiaal! Want we kunnen wel heel Nederlands, mopperen over de grote financiële bijdrage van Nederland aan de Europese Unie, feit is dat we het moeten hebben van onze export naar andere Europese markten. Nederland is het grote verhaal over Europa kwijtgeraakt. Het is wel duidelijk wat het kabinet niet wil, maar de positieve Europese agenda is onduidelijk. Nederland trapt zo hard op de rem in Brussel, dat het de vraag is of er nog ruimte is voor een genuanceerde benadering. Wie overal tegen is, verliest in Brussel snel aan invloed en heeft geen verhaal thuis. Als portefeuillehouder Europa in de Drechtsteden begin ik last te krijgen van de Nederlandse negatieve opstelling. Zoals ik altijd zeg: ‘de regio zijn we zelf’, zeg ik ook ‘Europa zijn we zelf’. Nederland moet zich realiseren, dat onze nationale economie afhankelijk is van een gezond Europa.

Ik moedig ondernemerszin en bedrijvigheid in Ambacht enorm aan. Daarom ben ik enorm blij, dat er een bedrijvencentrum voor startende ondernemers in Ambacht kan komen en ik ben er trots op dat we dat nu voor elkaar hebben gekregen. Dit jaar krijgen de plannen vastere vorm.

Ik zie het als een uitdaging het maximale te halen uit onze mogelijkheden, met alle financiële beperkingen van dien. En ik doe een beroep op iedereen om dat samen met ons te doen. Dus samen zetten we er in de regio de schouders onder. Maar natuurlijk ook samen de schouders eronder in Ambacht zelf. De tijden dat de overheid ruimhartig met subsidies strooide en bij elk akkefietje kwam toesnellen om problemen op te lossen, die tijden zijn echt voorbij. En eigenlijk hoeven we daar helemaal niet treurig over te zijn. Want is het niet beter dat mensen hun eigen verantwoordelijkheid nemen? Laat ik het anders formuleren, is het niet tijd dat inwoners zelf het initiatief nemen? Nee, in alle redelijkheid: is het niet zelfs beter dat wijkbewoners zelf zorgen voor een leefbare en veilige wijk? Zelf bijdragen aan goede voorzieningen? Daar is de gemeente echt niet  altijd voor nodig! Weet u allemaal waar uw kinderen ’s avonds om 10 uur uithangen? Nee? Dat horen ouders te weten. Ouders zijn verantwoordelijkheid voor de opvoeding van hun kinderen. Kosten die de gemeenschap moet maken – aan politie inzet, aan inzet van onze ambtenaren die klachten binnen krijgen, aan mijn tijd en inzet –zouden eigenlijk in rekening moeten worden gebracht aan de ouders van de kinderen die overlast veroorzaken.

Nu we het toch over jongeren hebben, wil ik daar meteen als nieuwtje aan toevoegen voor mensen die dat niet in de gaten hebben: jongeren zijn net mensen, hoor! Ik schat in dat 95% van de jongeren best voor rede vatbaar is en gewoon aanspreekbaar op hun gedrag. Dus laten we hier en nu afspreken dat de gemeente -als de veiligheid in het geding is of de overlast echt ontoelaatbaar wordt- zijn verantwoordelijkheid neemt, maar eerst zelf een poging wordt ondernomen er uit te komen en te PRATEN  met de jongeren! Gewoon ouderwets PRATEN EN LUISTEREN. Er komt geen ge-sms, getwitter of facebook aan te pas.

Ik had het eerder over de top 10 lijstjes van Elsevier waar Ambacht  niet op voorkomt. Nou, als Ambacht er dan toch op zou willen staan, dan als gemeente waar de burgers het meest initiatiefrijk zijn, als de gemeente waar inwoners het meest doen voor hun wijk en hun buren. Waar ondanks de
bezuinigingen de voorzieningen op hoog niveau zijn gebleven dankzij de inzet van de inwoners. Maar ja, zo’n lijstje bestaat nu net weer niet…

We hebben de komende jaren dus minder geld, we vragen meer van onze burgers, dus mag u ook van de gemeente wat verwachten. Daarom gaat de gemeente zelf ook flink bezuinigen. Zo kunnen we de verbouwing van ons gemeentehuis voorlopig wel vergeten, en dat gemeentehuis dat is toch niet echt meer wat je noemt ‘state of the art’. Ja, hier lijkt het nog best aardig, maar achter de schermen is het echt nou ja, wat zal ik zeggen, ‘basic’ is misschien het nette woord. Jammer natuurlijk, dat dat niet doorgaat, maar ik weet zeker dat onze mensen, onze ambtenaren er met creativiteit toch een aangename werkomgeving van weten te maken.

Verder zullen we het ook met minder medewerkers moeten gaan doen. Gelukkig kunnen we gedwongen ontslagen voorkomen, maar het betekent wel een grotere druk op onze mensen. Over de hele linie gaat de komende periode de franje er af, soberheid en zuinigheid zijn ons motto. Onze kersverse gemeentesecretaris Dré Martens – vandaag is de eerste dag in zijn nieuwe functie - voelt de nieuwe zuinigheid meteen aan den lijve, want hadden we eerst een tweehoofdige directie, dat is er nu nog maar een. Dus succes, Dré!

Wordt alles minder door deze zuinigheid? Welnee! Minder geld betekent helemaal niet dat de kwaliteit minder wordt. Minder geld betekent ook niet minder gelukkig zijn, tenminste, voor de meeste mensen hier in Ambacht. Zolang we nog dat speklaagje om onze taille hebben, gaat het hier nog best goed! Minder geld betekent ook niet dat je niets meer kunt ondernemen. Want het mooie van deze wereld is dat vaak de mooiste dingen gratis zijn. En dat de mooiste ideeën ontstaan wanneer we weer een beroep moeten doen op onze creativiteit. 

Ik wil poëtisch afsluiten. En wel met een mooi verhaaltje dat op een kerstkaart stond. Het schijnt een Chassidisch verhaal te zijn. Het verwoordde precies wat ik bedoel en het gaat als volgt:

In een droom liep ik een winkel binnen.
Achter de toonbank stond een engel. 
Ik vroeg: wat verkoopt u hier? 
Alles wat u maar wilt, zei de engel. 
O, zei ik, echt waar? 
Ik wil dan graag vrede op aarde, opheffing 
van onderdrukking, geen honger meer, 
een huis voor alle vluchtelingen... 
Wacht even, zei de engel, u begrijpt me verkeerd. 
We verkopen hier geen vruchten, enkel zaden...
Laten we toasten op een positief, creatief en gezegend 2011. Dat er maar vele zaadjes mogen ontkiemen!

Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.