Gerry Dekker kijkt met de trainers van ASWH JO13 2007-1 terug op een geslaagd seizoen
HENDRIK-IDO-AMBACHT - Door Gerry Dekker
Eén van de ouders van het jeugdelftal ASWH JO13 2007-1, Gerry Dekker, ontmoette de trainers van dit elftal, bij een lekkere maaltijd, thuis bij Jan Scheurwater. Ze blikken terug op een geslaagd voetbalseizoen.
'De heerlijke geur van huisgemaakte nasi komt me tegemoet, als ik plaatsneem aan de keukentafel. De jongste zoon van Jan, Peder, is buiten aan het voetballen, terwijl de oudste, Jesper, in zijn nieuwe kamer een potje FIFA aan het spelen is met één van zijn teamgenoten.
Als de andere trainers, Raymond Zwildens en Richard Bloos, binnenstappen, probeert Jan de nasigeur nog enigszins met een geurkaars te verminderen, maar dooft deze toch maar weer snel, als de kaarsvlam langzaam richting het plafond begint te kruipen.
De glimlach is bij alle drie de trainers zichtbaar als ze over vroeger praten en ik merk, dat ik met drie passievolle en betrokken trainers aan tafel zit. De mannen van ASWH JO13 2007-1 mogen dus blij zijn met trainers die een rijk voetbalverleden hebben. Als geen ander weten trainers Jan, Raymond en Richard wat er van de spelers wordt gevraagd. We beginnen met een terugblik naar het begin van het seizoen.'
Hoe was het om met de jongens aan de slag te gaan tijdens de eerste seizoenshelft? Wat viel jullie daarbij op en waar hebben jullie de focus op gelegd?
‘Wat mij opviel bij de eerste wedstrijden was dat de jongens het geloof in zichzelf en in het winnen van wedstrijden niet meer hadden’, begint Richard. ‘De koppies gingen bij een achterstand direct hangen.’ Jan vult daarbij aan: ‘Een groot deel van de selectie had de verloren wedstrijden van het vorige seizoen nog in het achterhoofd. Ongemerkt heeft dat toch doorgewerkt.’
‘Dat is het eerste waar we mee aan de slag zijn gegaan. Zelfvertrouwen was hierbij het sleutelwoord’, vervolgt Raymond. ‘Daarnaast kwam Tymo weer terug bij ASWH na een seizoen bij NAC te hebben gevoetbald. Hij bracht een andere (winnaars)mentaliteit mee en verwachtte veel van zijn teamgenoten. Sommige jongens konden moeilijk tegen de kritiek die hij, en later ook een aantal andere jongens, onderling op elkaar gaven.’
‘En daar zat hem de crux’, zegt Richard. ‘We moesten als team aan de slag en dat ging achteraf eigenlijk heel gemakkelijk, want naarmate de eerste seizoenshelft vorderde zagen we het zelfvertrouwen vanzelf weer ontstaan. Maar nog mooier was dat het één team werd’, zegt hij vol trots.
‘Een ander aspect wat ontbrak was de fysieke gesteldheid’, volgens Raymond. ‘Daar hebben we aan het begin van het seizoen heel veel aandacht aan gegeven door conditietrainingen te geven in diverse oefenvormen.’ ‘En daar maakten we ook een competitiestrijd van’, vult Richard gelijk aan, ‘Want we wilden ook dat de jongens naast meer zelfvertrouwen, ook weer een winnaarsmentaliteit kregen.’
‘Over het voetballen maakte ik mijn geen zorgen’, vervolgt Jan. ‘We hebben vorig seizoen veel op techniek en tactiek getraind. Het moest alleen weer samen worden gebracht met het zelfvertrouwen. Daarbij moesten wij als trainers ook bedenken in welke formatie wij het beste konden spelen. En dat bleek toch in een 4-4-2 opstelling te zijn. De jongens van ASWH JO13 2007-1 konden bovendien beschikken over gevarieerd trainingsmateriaal, mede dankzij Raymond’, gaat Jan verder. ’Eigenlijk beschikten de jongens dit seizoen over alle ingrediënten om met elkaar beter te worden.’
‘Naarmate de eerste seizoenshelft vorderde kwam er steeds meer swung in het elftal’, vindt Richard. ‘We begonnen weer wat wedstrijden te winnen, wisten ook achterstanden om te buigen en bovendien haalden we ook weer het niveau wat wij graag wilden zien.’ ’Bij die wedstrijden was ik vaak niet bij’, grapt Jan, die ook trainer-coach is van JO10-1. Daar speelt zijn jongste zoon Peder, maar als de agenda en de afstand het toelaten, probeert hij altijd de wedstrijden van ASWH JO13 2007-1 bij te wonen. Richard vervolgt: ‘Kijk maar hoe wij de laatste wedstrijden voor de winterstop voetbalden tegen VOAB en Sarto.’
SBV Excelsior C1 tegen Ajax in De Kuip: Trainer Raymond zit 2e van links. De gehurkte speler helemaal rechts is Errol Refos die later nog drie seizoenen voor Feyenoord speelde
Hoe verliep de Tweede seizoenshelft? Zijn jullie tevreden over de ontwikkeling van de jongens en de klassering op de ranglijst?
‘We klagen wel eens als trainers en als ouders over dat (onze) kinderen vaak op de PlayStation zitten’, zegt Richard, ‘Maar dit heeft toch ook een positief effect gehad op het creëren van een (h)echt team. Toen Rafael na de winterstop werd toegevoegd aan onze selectie was hij binnen de kortste keren uitgenodigd door mannen om een potje FIFA mee te spelen.’ ‘En…’, vullen Jan en Raymond gelijktijdig aan: ‘De jongens haalden elkaar steeds op om naar de training te gaan.’ ‘Ja.’ zegt Richard, ‘Wij moesten zelf haasten, want meestal waren de jongens er al om half zes. En je wilt ze ook niet laten wachten tot 18 uur hé?’
‘Het blijft heerlijk om zo’n groep te trainen’, aldus trainer Raymond. ‘Op dinsdagen trainden er natuurlijk nog wel eens spelers van andere teams met ons mee en die dachten dat ze altijd te laat waren. Het zegt genoeg over de motivatie van onze jongens.’
‘We hebben het ook getroffen met de ouders langs de kant’, vindt Richard. ‘Ook dat heeft een positief effect gehad op het team.’ ‘En niet te vergeten onze grensrechter Maarten’, vervolgt Jan. ‘Ik moet je eerlijk bekennen dat ik samen met de andere trainers tijdens de wedstrijd thuis tegen Roosendaal de dug-out ben ingevlogen vanwege de hagel. Maar Maarten verblikte of verbloosde niet. Dat hebben wij als trainers ook gewaardeerd, want wij willen ons focussen op de coaching. We vinden het leuk om ook bij hem die bevlogenheid te zien, net zoals dat we vanavond weer met jou in gesprek zijn.’
De jongens waren aan een goede reeks bezig, want ook Roosendaal werd uiteindelijk verslagen en daarmee wonnen ze hun derde competitiewedstrijd op rij.
‘Wat mij het meest is bijgebleven is de wedstrijd tegen RBC Roosendaal, de andere voetbalclub uit die stad’, begint Richard. ‘De mannen waren in de eerste minuten onder de indruk van het spelen in een echt stadion, stonden binnen een paar minuten met 2-0 achter, maar toonden daarna een enorme veerkracht. In deze wedstrijd zat echt alles. Ik heb toen zo genoten van de jongens. Als we zo heel het seizoen hadden gespeeld, dan hadden we zeker meegedaan om de derde plaats.’ Daar kunnen de andere trainers zich ook in vinden.
’Tevreden kan je misschien in eerste instantie niet zijn, met plaats 5 op de ranglijst’, vervolgt Jan. ‘Maar als je kijkt naar waar we vandaan komen, dan denk ik dat we het echt nog niet zo slecht hebben gedaan.’ ‘We kregen ook vaak complimenten van de trainers van de tegenstander over ons vertoonde spel’, vervolgt Richard. ’TSC Oosterhout bijvoorbeeld, die gaven achteraf wel toe dat we enorme stappen hadden gemaakt en het hun behoorlijk moeilijk hebben gemaakt.’ ‘Ook de reacties langs de kant waren positief en dat is toch wel een mooi compliment voor de jongens’, zegt Raymond. ‘En die complimenten kregen we ook al in de voorbereiding van de tweede seizoenshelft’, gaat Richard verder. ’We speelden toen tegen IFC JO13-1 en onze eigen JO13-1. Beide wedstrijden gingen weliswaar verloren, maar we voetbalden toen echt goed.’
Maar kritisch zijn de trainers ook. ‘De wedstrijd tegen JEKA was een nieuw examen en in die wedstrijd gaven de mannen juist niet thuis’, vindt Raymond. ‘Dat hoort er ook bij, alleen had ik toen wel het idee dat een aantal jongens te laat naar bed waren gegaan en misschien iets te lang op de PlayStation hadden gezeten’, vervolgt Richard. ‘We begonnen slap en wonnen geen enkel duel.’ Jan knikt instemmend.
Hoe zien jullie de toekomst van deze groep?
‘Deze groep heeft veel potentie en er zit nog meer rek in. Als de jongens er hard voor blijven werken dan komen ze er wel’, vinden de trainers eensgezind, waarbij trainer Richard aanvult: ‘Elk volgend jaar in een selectieteam zal er meer van je worden gevraagd, maar ook verwacht. Het vereist karakter en doorzettingsvermogen en daar moet je mentaal ook tegen kunnen. Dat is iets wat ik de jongens probeer mee te geven.’
Foto’s: archief van Jan Scheurwater & Raymond Zwildens
