In gesprek met de trainers van ASWH JO11-1 seizoen 2017/2018
HENDRIK-IDO-AMBACHT - Ik ontmoet beide trainers een paar weken voor het cruciale duel tegen VVGZ. De mannen van ASWH zijn ongeslagen in de voorjaarscompetitie en maken een goede indruk! Een goed moment om de ontwikkeling van dit groeiende team te bespreken.
Faisal Talouka is geboren in Rotterdam, maar opgegroeid in Groot-Ammers. Als zoon van een Nederlandse moeder en Marokkaanse vader, voetbalde hij al van kinds af aan bij de lokale voetbalclub. Door groeipijnen moest hij op 15-jarige leeftijd noodgedwongen zijn voetbalschoenen aan de wilgen hangen.
Het heeft hem er niet van weerhouden om op latere leeftijd met vrienden in de zaal te gaan voetballen. Na dit 5 jaar gedaan te hebben, wilde hij het toch nog eens proberen op het gras. Zowel bij BVV Barendrecht, als bij ZVV Pelikaan, kon hij zijn fanatisme echter niet overbrengen aan zijn medespelers, waarna hij als assistent-trainer bij ASWH O19-1 aan de slag ging. Een jaar later werd hij hoofdtrainer van ASWH JO11-1.
In de tussenliggende periode trouwde hij met de liefde van zijn leven, Rosanne, en is hij nu de trotse vader van hun zoontje Aron!
Jan Scheurwater beliep een andere weg. Geboren als talentvolle keeper, werd hij op 11-jarige leeftijd gescout voor de regionale KNVB selectie en op 13-jarige leeftijd voor het Nederlands elftal, waar ook Clarence Seedorf en Patrick Kluivert toentertijd deel van uitmaakten.
“Als ze het voetballende vermogen kunnen combineren met een killersmentaliteit, dan gaan ze nog meer stappen maken!”
Toch bleef hij met beide benen op de grond en richtte zich op zijn studie. Desalniettemin bleef hij wel op hoog niveau voetballen en kwam terecht in het 1e elftal van ASWH. De vuurdoop was in de regionale derby tegen VVGZ. Met zo’n 1200 toeschouwers langs de kant, wist de toen 15-jarige Jan de technische staf en de ASWH supporters te overtuigen. Ook FC Dordrecht bleek overtuigd te zijn van zijn kwaliteiten! Maar hij miste de drive om de echte top te halen en keerde terug in 2e elftal van ASWH. Echter niet als keeper, maar als spits. Hij schreef maar liefst 99 doelpunten op zijn naam!
Zijn vrouw Danielle voetbalde eveneens bij ASWH en bereikte zelfs het 1e dameselftal! Hun zoontjes Jesper en Peder hebben het dus niet van een vreemde. In het seizoen 2015/2016 werd Jan trainer van het toenmalige ASWH F1. Jesper zat net een jaar op voetballen. Inmiddels traint hij ook het huidige ASWH JO9-1, waar zijn jongste zoon Peder voetbalt!
“De najaarscompetitie was wisselvallig. Hoe kwam dat?”
In de 2e bekerwedstrijd tegen Oranje Wit was ik onder de indruk van het vertoonde spel, begint Faisal. Toch sloop er enige gemakzucht in de spelersgroep en dat werd zichtbaar in de volgende duels. Scherpte en felheid ontbrak soms en ons grootste probleem was misschien wel het afmaken van de gecreëerde kansen!
Daarbij moeten we niet vergeten dat onze tegenstanders extra gemotiveerd waren om te winnen van die “etterbakkies” uit Ambacht, vult Jan aan. Twee jaar lang hebben we onze tegenstanders pijn gedaan. We wonnen bijna alle wedstrijden, ook al was de tegenstander soms beter. Dat maakte het voor de nieuwe jongens lastiger, want tegelijkertijd moest er ook gezocht worden naar de juiste opstelling.
“Daarbij moeten we niet vergeten dat onze tegenstanders extra gemotiveerd waren om te winnen van die “etterbakkies” uit Ambacht”
We hebben moeten puzzelen aan de juiste formatie, vervolgt Faisal. Dat heeft veel tijd gekost. Welke kwaliteiten bezitten spelers en waarin moeten zij groeien? In de formatie waarin we de afgelopen wedstrijden hebben gevoetbald, hebben de jongens zich kunnen ontwikkelen. Dat hadden we eerder moeten doen, vindt ook Jan. Dat is voor ons ook een leermoment geweest vindt hij. Maar zegt Faisal, we hebben het ook een aantal keer laten liggen in de competitiewedstrijden. Zoals we het nu doen met drie gewonnen wedstrijden en twee gelijke spelen, concludeer ik dat ze echt wel goed kunnen voetballen!
“Waren jullie niet bang dat de verloren oefenwedstrijden tegen lastige tegenstanders mentaal door ging werken?”
Het belangrijkste doel voor mij was om te gaan kijken op welke posities de spelers het beste tot hun recht zouden komen, antwoord Faisal. Ik wist natuurlijk niet wie de spelers waren en ik vond dat, gezien het programma, de kinderen meer wedstrijden moesten gaan voetballen. Oefenwedstrijden zijn heel belangrijk, onder meer voor de weerstand. Ze waren gemotiveerd in de deze wedstrijden en ze keken er toch ook elke keer weer naar uit. Vooral tegen PSV en Sparta, wat toch bijzondere momenten waren! Die wedstrijden zullen ze zich altijd blijven herinneren! Maar terugkomend op jouw vraag, ik had niet het idee dat ze hier hier heel veel last van hadden. In tegenstelling, ze zagen juist in wat er bijvoorbeeld niet goed was gegaan in zo’n wedstrijd. De teleurstelling bij verloren oefenwedstrijden overheerste uiteindeljk niet in mijn optiek, er was juist meer bewustwording, aldus Faisal!
Jan zag dit toch net even anders: Onbewust ging het toch in die koppies zitten. Faisal pakte daarop goed door, middels balbeleving en spelplezier tijdens de trainingen! Maar sommige spelers zaten misschien toch op het randje. Daarom vond ik het belangrijk om ook te voetballen tegen op papier mindere tegenstanders, vooral de laatste wedstrijd in aanloop naar de voorjaarscompetitie. Natuurlijk is het risico dat je ook van een mindere tegenstander kan verliezen, maar we wilden de voorjaarscompetitie met een goed gevoel beginnen! Ook hiervan hebben we geleerd, maar het heeft uiteindelijk toch goed uitgepakt. Ze zijn sterker geworden en hebben nu ook veel meer vertrouwen! Ze zullen VVGZ nu echt wel durven aan te vallen. Dat had zonder de voorbereiding wel anders kunnen zijn.
“Hoe hebben jullie de verbetering tot stand laten komen?”
Door het spelen van meer wedstrijden, denk ik dat er meer patronen zichtbaar zijn en hebben vooral de techniektrainingen van Faisal een enorme bijdrage geleverd aan het groeiproces en de ontwikkeling, concludeert Jan. Dat de KNVB Gijs had uitgenodigd, was niet alleen een compliment voor hem, maar ook voor het team. Dat gaf het team misschien ook wel extra energie!
Ik heb met veel andere trainers gesproken die een JO11-1 team onder zich hadden, blikt Faisal terug. We spraken over speelstijlen en op basis van de spelers die we tot onze beschikking hadden, hebben Jan en ik gekeken naar de mogelijkheden. Ik wilde meer voetbal, organisatie en balbezit in ons spel verwerken. Balcontrole, aanname en het vervolg was hierbij de basis. Hierop hebben we veel getraind. Daarbij hadden we ook het voordeel dat kinderen die reeds op een voetbalschool zitten, net even verder waren. Daarbij konden we ze ook nog andere dingen leren, zoals positie kiezen en in de bal komen.
“Wat vonden jullie het moeilijkste tijdens het coachen?”
Spelers hadden soms heel veel de neiging om tijdens de wedstrijd op een kluitje te gaan staan, zegt Faisal. Dat heeft te maken met tactisch inzicht. Maar dat is moeilijk, omdat dit ook de speelstijl van kinderen is en dat begrijp ik ook. We hebben getracht om dit met verschillende oefenvormen te doorbreken, maar op een gegeven moment moet de kinderen dit ook zelf gaan inzien.
Het loslaten, vervolgt Jan. Begrijp me niet verkeerd, loslaten is juist goed! Doordat we de laatste seizoenen op een half veld hebben gespeeld, ben je als trainer veel actiever. Je kan letterlijk voorzeggen wat ze moeten doen. Maar de eerste wedstrijd tegen Drechtstreek merkte ik al dat het moeilijk was om de jongens op dezelfde manier te blijven coachen. Het allermoeilijkste met deze groep is echter de felheid en beleving.
“Spelen tegen PSV en Sparta waren toch bijzondere momenten! Die wedstrijden zullen ze zich altijd blijven herinneren!”
We zijn te lief en dat ziet de tegenstander ook. Een voorbeeld hiervan is dat we een uitbal ook veelal gewoon door de tegenstander laten oppakken. We hebben met Floris, Gijs, Jesper en Milan spelers met body, maar daarna ben je fysiek niet sterk. Bij balverlies werd er heel vaak gedacht jammer, in plaats van de wil om de bal weer binnen een paar seconden te heroveren. Dat vind ik dus heel moeilijk om te coachen, maar ik denk ook dat het in de speler zelf moet zitten. De nieuwe speelstijl zorgde voor meer vastigheid en patronen, iets wat deze ploeg nodig had. Hierdoor werd het coachen ook een stuk makkelijker!
“We zien nu een veel beter ASWH. In de thuiswedstrijd tegen Rksv RCD waren verschillende mensen langs de kant positief over het vertoonde spel! Toch waren jullie na afloop kritisch. Licht dat eens toe.”
Dat komt met name door het stukje beleving en het uitstralen van: “Deze ploeg staat toch ruim onder ons…”, begint Jan. Ik ben misschien te fanatiek, maar vooraf heb ik gezegd dat als dit geen 5-0 wordt, dan hebben we het niet goed gedaan. Natuurlijk hebben we lekker gevoetbald en ben ik blij met het het vertoonde spel. Daar hebben we flinke stappen gemaakt, zegt hij met een grote glimlach. Ik geniet hier wel van! Maar het struikelblok voor deze mannen is toch dat ze te lief zijn. Ik zou als trainer van de tegenpartij niet onder de indruk zijn als ik ASWH zie staan. We stralen niet uit dat we goed kunnen voetballen.
Ik vind het heel frusterend als je heel veel kansen krijgt en niet scoort, vervolgt Faisal. Dan is er een befaamde voetbalwet die zegt dat als je zelf niet scoort, dan scoort de tegenstander. Dat is ons te vaak gebeurd dit seizoen en geeft ook een vertekend beeld over ons spel. Het ontbreekt bij ons vaak ook aan diepte, dit komt mede doordat er te veel wordt gedribbeld. Naast het scoren is dat tegelijkertijd ons struikelblok. Daarnaast bieden onze spitsen zich te weinig aan, zodat het veld groter gemaakt kan worden en ruimte gecreëerd kan worden voor de opkomende spelers.
“Hebben de mannen zich naar tevredenheid ontwikkeld?”
Ik ben zeker tevreden over de ontwikkeling, zegt Faisal trots! Ook Arnoud (hoofd opleidingen), die vandaag aanwezig was bij de training, was onder de indruk van de jongens. Ik denk dat ze gegroeid zijn in verschillende elementen. Snel handelen, tikken, een bal aannemen en de houding hoe je een bal verder speelt.
Ze hebben zich als team en voetballend zeker ontwikkeld, zegt Jan overtuigd. Daar heeft Faisal, zoals eerder gezegd, een grote rol in gehad met de techniektrainingen. Als je nu ziet hoe de jongens aannemen, passen en gaan staan als de bal aankomt en dat vergelijkt hoe ze dat deden in september, dan is dat een wereld van verschil! Maar wat ze niet gedaan hebben, is dat ze de mouwen van tijd tot tijd hebben opgestroopt.
“Het was een bijzonder jaar voor mij als trainer. Ik vind het jammer om volgend jaar niet meer voor deze groep te staan! ”
Het is wel een (h)echt team geworden! Met z’n allen op zaterdag gaan kijken bij het 1e elftal of bij O19-1, het team van Arnoud & Faisal, creëert toch een teamgevoel. Ik hoop dat ze dat in de toekomst blijven doen!
“Wat willen jullie de jongens meegeven?”
Ik heb het al eerder gezegd, begint Jan, maar het geloof en vertrouwen dat ze (als team) goed kunnen voetballen en dat ze dat ook zelf beseffen! Dat is misschien wel het moeilijkst. Als ik dat voor elkaar zou krijgen met de jongens… Toch denk ik wel dat het een leerzaam jaar is geweest. Als ze het voetballende vermogen kunnen combineren met een killersmentaliteit, dan gaan ze nog meer stappen maken!
Heel veel eigenlijk, zegt Faisal die het toch jammer vindt om volgend jaar niet meer voor deze groep te staan. Ik ben ontzettend blij met de betrokkenheid en support van de ouders. Het was een bijzonder jaar voor mij als trainer. Daarvoor wil ik ook Jan bedanken. Niet alleen op organisatorisch gebied, maar ook de discussies die we hebben gehad over het team. Zo’n trainer wil je er altijd bij hebben!
En voor de jongens: in iedereen zit wel een talent verborgen. Blijf op straat voetballen. Daar wordt de meeste techniek aangeleerd, maar onthoudt dat je bij veldvoetbal moet aannemen, spelen, weglopen en loopacties moet maken zonder bal. Laat je horen en laat zien wie je bent!
Foto’s: Nathalie Barten en Yvonne Dekker
Door: Gerry Dekker
