Geëmotioneerde brandweerman schrijft blog over tevergeefse reanimatie oude man

21 september 2020 door Jan-Willem Schneider
Geëmotioneerde brandweerman schrijft blog over tevergeefse reanimatie oude man
De hulpdiensten kwamen om de drenkeling te redden.

HENDRIK-IDO-AMBACHT - Vrijdagavond 11 september was een veelbewogen avond voor de brandweer. Op die avond zouden vijf brandweermannen een koninklijke onderscheiding krijgen. Maar plotseling kreeg de brandweer een melding; een oude man was te water geraakt bij de Gemeenlandsekade. Toen de brandweermannen kwamen, bleek reanimatie noodzakelijk te zijn. De handeling mocht helaas niet baten; de drenkeling is ter plekke overleden. Brandweerman Marien Vonk was erbij en schreef een emotionele blog:

Feestje?!
"Gezellig, vanavond een feestje! Vijf collega's krijgen een Koninklijke Onderscheiding. Ik heb een ploeg gevormd voor een eventuele uitruk. We parkeren de brandweervoertuigen achter de feestlocatie. Binnen is het gezellig en wachten we in een rij op afstand op iets te drinken. Plotseling alarm! Persoon te water.....! We rennen het pand uit en dalen via de trap af naar de voertuigen. Omkleden bij het voertuig en in de wagen. Terwijl we wegrijden, blijft een aantal hoopjes ceremoniële kleding op straat achter. Het gaat hard, heel hard! De chauffeur loodst het grote voertuig met een vaardige hand door het verkeer. Tijdens het rijden lees ik het kladblok: "Meneer in het water.....Rollator op de kant.....Mogelijk al overleden."

Uit het water gehaald
We zijn snel, heel snel ter plaatse. Ik roep naar achter dat we mogelijk een waadpak-inzet gaan doen. Er wordt gewenkt en gewezen. Het voertuig stopt op het fietspad naast het water. Een snelle blik in het water bevestigt alle informatie. Ik geef diverse commando's en loop naar de waterkant. Mijn blik blijft even rusten op het roerloze lichaam van een nu nog onbekende. Aan de overkant probeert iemand het lichaam met een stok naar zich toe te trekken. Ik roep de man toe dat hij het aan ons moet overlaten, omdat alle hulp inmiddels aan deze oever van het water is verzameld. De sirenes blijven komen............ De ladder wordt gebracht, we ondernemen een eerste poging, meneer is net niet te bereiken. De ladder iets uitschuiven...nu lukt het wel. De pikhaak blijft steken achter zijn broeksriem en het lichaam wordt snel naar de kant gehaald. Veel handen wachten het lichaam op en met een vloeiende beweging belandt het op de kant. Ik zie alleen wat blikken elkaar kruisen en dat is genoeg. De reanimatie is al gestart. De portofoon zendt mijn berichten naar Rotterdam. Boven mijn hoofd zie ik de traumahelikopter al zoeken naar een plekje om te landen. De duikers zijn ter plaatse, maar het werk is al gedaan.

Reanimatiepogingen
Een snikkende man vertelt me dat hij de melder is en graag wil weten hoe het afloopt. Ik overleg even met politie....slachtofferhulp wordt aangeboden. Ondertussen hou ik mijn jongens in de gaten. Gaat het?....Nee...., blijf maar even bij de auto. De collega in het water heeft zijn waadpak alweer uitgetrokken en wil helpen bij de reanimatie. Maar ik wil het niet.... zijn werk zit er op. Blusjassen gaan uit en de nette overhemden worden zichtbaar. Na elke reanimatie-sessie vraag ik of het goed gaat. Rode hoofden met passie, volle blikken, mijn collega's knikken alleen. En weer door: 1, 2, 3, 4, .............Dit moet verwerkt worden, gaat het door mijn hoofd. Ik besluit TCO (Team Collegiale Ondersteuning) alvast aan te vragen. En ik richt weer mijn aandacht op de jongens. Ze wisselen elkaar af als een vloeiende machine. En dan.... geen ritmische bewegingen meer van keurige overhemden, maar gepraat, er is overleg. Een collega kijk me aan en maakt een afsluitende beweging. Ze stoppen...niet meer te redden! 

Op de kazerne
Ik haal mijn jongens terug....de ambulancebroeders dekken het lichaam af. Even rusten, drinken en nieuwe krachten verzamelen. We ruimen de spullen zoveel mogelijk op en maken schoon wat vies is geworden. Na overleg met de geneeskundig officier van dienst bespreken we de uitruk ter plaatse na met de ambulancedienst. We keren terug... maar niet naar het feest. Op onze kazerne ruimen we op en lopen de meeste jongens op hun sokken naar boven. Hun schoenen staan nog bij het feest. We bespreken na en vertellen elkaar onze ervaringen. Het is goed zo. De collega's van het feest druppelen langzaam ook binnen. Deze avond ga ik nog lang onthouden."

De originele tekst is hier te lezen.

Foto's: Marien Vonk

Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.