Trudy Wehrmeijer: meer dan dertig jaar journalist in ons dorp
HENDRIK-IDO-AMBACHT - Journalist interviewt journalist. Deze invalshoek komt niet vaak voor. Daarom interviewde ik een van de weinige Ambachtse journalisten, die onze gemeente rijk is, namelijk Trudy Wehrmeijer. Zij heeft een lange staat van dienst bij de lokale pers: eind jaren tachtig begon ze aan haar carrière, die ze nog steeds niet heeft afgerond. Trudy begon bij Het Zuiden, werkte tientallen jaren voor de Kombinatie en is sinds kort begonnen bij De Brug. Een gesprek met een ervaren journalist, die vaak andere Ambachters in het zonnetje zette.
‘Dicht bij de mensen’
“Nee, ik ben niet een echte Ambachter, dat wil zeggen ik ben niet geboren in deze gemeente, maar in buurgemeente Zwijndrecht. Na ons trouwen hebben Job en ik een poosje in Dordrecht gewoond. Sinds 1973 woon ik in Ambacht en blijf hier ook wonen. Daarom voel ik me wel een echte Ambachter.”
“Als Ambachtse bracht ik mijn kinderen naar de kleuterschool. Daar, aan het hek van de kleuterschool en later aan de rand van het zwembad of het voetbalveld, hoorde ik van ouders van andere kinderen nieuws dat mensen bezig hield en niet bij een vergadering van de gemeenteraad.” Deze conclusie trekt Trudy tijdens het gesprek en terugkijkend op haar lange carrière. Ze woonde vele gemeenteraadsvergaderingen in Ambacht bij en maakte verslagen ervan. Maar vaak leuker vond ze al die jaren de interviews of de gesprekken met gedreven Ambachtse inwoners. Ambachters die “intrinsiek gemotiveerd waren” en stonden voor hun zaak. “Ook onderwerpen en verhalen, die dicht bij de mensen staan, spreken mij aan.”
Loopbaan
Hoe Trudy in de journalistiek terecht gekomen? “Op de middelbare school wilde ik altijd wel journalist worden, ik was nieuwsgierig en wilde weten hoe dingen in elkaar zaten. Maar mijn loopbaan begon anders. Ik werd secretaresse bij de firma Croon, een groot installatiebedrijf. Vervolgens ging ik naar de Verkeersdienst van de gemeente Rotterdam. Vanuit deze dienst woonde ik allerlei bewonersavonden van buurtbewoners bij. Tijdens die avonden werd gesproken over de aanleg van speeltuinen, etc. en ik maakte daar verslagen van. Dan spreek ik over het eind van de jaren zeventig. “
Vervolgens maakte Trudy een overstap naar het Gemeentelijk Energiebedrijf (GEB) in Rotterdam. “Daar werd ik secretaris van de Ondernemersraad en maakte ook verslagen van vergaderingen van deze raad.”
Een rode draad was dus de verslaglegging: “Dat lag me wel”, aldus Trudy. Dat was ook de sprong naar de journalistiek. “Een kennis, die werkte bij het toenmalige weekblad het Zuiden en weg ging, vond het schrijven wel iets voor me was. Dat vond ik ook en vervolgens moest ik een proefartikel schrijven. Dat ging goed en in 1989 ging ik als plaatselijk correspondent voor Het Zuiden werken. Elke week moest ik een verhaal aanleveren en een ‘korte terugblik’ maken. Ik was heel zelfstandig, want ik moest het nieuws zelf bij elkaar zien te rapen. Mijn uitgangspunt was: als krant volgen we de dingen waar mensen zich druk over maken.”
Trudy verdiepte zich verder via zelfstudie in de journalistiek: “ik las er boeken over en ben de gemeentepolitiek gaan volgen. En zo is dat verder gegaan. Het Zuiden is op een gegeven moment overgegaan naar De Kombinatie en sinds juni dit jaar is de Kombinatie ook ter ziele. De Kombinatie is overgenomen door de Brug en inmiddels schrijf ik voor dat blad. Voor de Kombinatie leverde ik altijd wel een paar artikelen per week, maar voor de Brug ga ik minder intensief schrijven.”
Passie
De interviews die Trudy zijn bijgebleven zijn die waar mensen enthousiast zijn bijvoorbeeld over hun vak. “Zo herinner ik met een interview met een voorzitter van Sandido, of een jongere, die vrijwilliger bij de brandweer was en ook actief was in het jongerenwerk. Ze spraken met veel passie over hun hobby. Het onderwerp gaat pas leven, als het mensen gaat raken.”
“We hebben ooit een serie gemaakt ‘Ambachter van de week.’ Dat was leuk om te doen. Deze aanpak had wel het gevaar in zich dat het alleen maar om grijze mannelijke zestig plussers ging. Ik zocht ook bewust naar vrouwen en jongere mensen. Zo heb ik bijvoorbeeld een van de jongerenwerksters geïnterviewd. Dit soort mensen hebben invloed op het leven in Ambacht.”
Trudy herinnert zich ook nog een besluit van voormalig burgemeester Jan Broekhuis, hij was burgervader van 1989 tot 1996. “Hij heeft in zijn tijd besloten dat de erepenning zou moeten worden toegekend aan mensen die echt iets voor de Ambachtse gemeenschap hebben betekend. De eersten, die volgens deze formule, de erepenning kregen waren: zuster De Roos, vroegere wijkverpleegster die op de fiets iedereen afging, en mevrouw Stehouwer, de verloskundige. Ze heeft misschien wel honderden of duizenden Ambachters ter wereld geholpen. Ik interviewde hen en dit zijn verhalen, die me zijn bijgebleven.”
Lokale politiek
En het schrijven over de lokale politiek? “Ach, het is interessant om kennis te nemen wat politieke partijen van een beleidsplan of zo vinden, maar zo spannend is de Ambachtse politiek niet. In 1989 begon ik met verslaan de gemeenteraadsvergaderingen in Ambacht. Ooit heb ik ook wel eens de Zwijndrechtse politiek voor De Kombinatie gevolgd, omdat er toen niemand anders was. Dat was toen Antoine Scholten nog in Zwijndrecht burgemeester was.
Ja, ik heb in de loop van de tijd veel raadsleden en wethouders in Ambacht meegemaakt. Soms had je personen, die ik niet gauw zou vergeten. Ik denk aan Piet de Nies (Gemeente Belangen), die een kleurrijk figuur was, en de SGP’ers Piet den Uil vanwege zijn bewogenheid en oud-wethouder Klaas van Doorn. Ik heb veel respect voor Van Doorn. Ik heb bewondering voor zijn algemene blik; hij leefde vanuit zijn principes, maar hij kon ook moeiteloos omschakelen als een meerderheid van de raad anders had besloten. Dan voerde hij dat besluit loyaal uit. Daarvoor heb ik hem bewonderd en gewaardeerd."
"Ik zie nu dat de Ambachtse bevolking in meerderheid niet meer christelijk is, terwijl een grote groep Ambachters dat nog wel is. Die verhouding en werkelijkheid wordt in de plaatselijke politiek wel eens vergeten. In de gemeenteraad is de SGP-ChristenUnie de grootste partij, maar dat wil niet zeggen dat ze de meerderheid hebben of in Ambacht zijn. Jammer dat deze fractie dat soms weleens vergeet. De seculiere partijen en de oppositie zouden zich meer met elkaar moeten verbinden, anders verandert er niets,” zo analyseert Trudy.
En in de toekomst? “Zeker, ik ga de politiek voor De Brug ook op afstand volgen. Ook gemeenteraadsvergaderingen, hoewel dat vaak ‘hamerstukkenvergaderingen’ zijn en de bijdragen vaak identiek zijn. In het algemeen zijn politieke partijen het voor een heel groot deel met elkaar eens. Misschien is het volgen van commissievergaderingen interessanter. Dan hoor je hoe partijen er over denken.”
Politieke onderwerpen
Welke politieke onderwerpen kan ze zich nog goed herinneren? “Ik heb de bouw van de Volgerlanden lang gevolgd en het tijdspad is nog steeds niet klaar. Ik zal nooit vergeten dat de raadszaal vol zat met tuinders toen bekend werd dat de wijk Volgerlanden er zou komen. Dat riep veel emoties op en gaf de tuinders veel onzekerheid. Immers: tuinders wisten niet hoelang ze er nog zouden zitten, hun zoon kon toen niet beslissen of hij het bedrijf zou overnemen, moesten tuinders nog investeringen doen? Dat gaf lange tijd onduidelijkheid bij de tuinders. Dat is nu gelukkig anders: mensen krijgen van de gemeente eerder duidelijkheid. Ik vind het ook een taak van de journalistiek, namelijk dat inwoners zo vroeg mogelijk duidelijkheid geven en inlichten.”
Ook kan Trudy zich de komst van het asielzoekerscentrum rond de eeuwwisseling goed herinneren. “Daar was eerst veel weerstand tegen, maar de overlast is uiteindelijk wel meegevallen. Ik ben er weleens voor een gesprek geweest. Maar dat vond ik schokkend: bij het bezoek van het centrum moest ik van alles afgeven bij portier, als of ik een gevangenis ging bezoeken!”
Daarnaast staat de uitbreiding van De Schoof haar helder voor de geest. Ze denkt bijvoorbeeld aan het voorstel om de Graaf Willemlaan te verleggen om De Schoof uit te breiden. “Burgermeester Jan Broekhuis zei circa 25 jaar geleden, toen bekend was dat De Volgerlanden er zouden komen, dat we een winkelcentrum moesten bouwen op de plek waar nu de Ark en de brandweerkazerne staan. De winkeliers en de raad waren hier tegen. Toen is gekozen voor de modernisering van de Schoof, maar men heeft twintig tot 25 jaar geleden niet kunnen voorzien dat het verschijnsel internetwinkels zo’n hoge vlucht zou nemen. De huidige situatie is dus niemand echt kwalijk nemen.”
Verhalen jubilarissen
Trudy is er zich van bewust dat ze het niet alle 30.000 lezers wekelijks naar hun zin kan maken en een keuze moet maken. “De ene keer gaat het om de terminale thuiszorg, dan over de voedselbank, dan over jongeren of ouderen. De interesse hangt samen in welke levensfase de lezers zitten.”
“Het was vroeger heel leuk om ouderen, die 50 of 60 jaar getrouwd waren, te interviewen. Vooraf werd ik door de bestuurssecretaresse van het gemeentehuis ingelicht, belde vervolgens het echtpaar op en vroeg of ik hen mocht bezoeken. Meestal stemden ze daarmee in en sloot ik me aan bij het bezoek van burgemeester Herman Jonker, als hij op bezoek kwam. Ik ging dan achterin op een stoel zitten en noteerde met instemming van het echtpaar hun verhalen. Daar kwamen dus hele leuke verhalen uit. De families zelf vonden deze verhalen best interessant en nu vragen ze me: waarom schrijf je er niets over? En dan moet ik het hele verhaal over de privacy uitleggen…. Maar in verband met de privacy mag ik blijkbaar niet meer van tevoren worden ingelicht en zie alleen de gemaakte foto’s (met de burgemeester) langs komen. En dan is een interview echt te laat, want het verschijnt dan één of twee weken later. Dan is het oud nieuws.”
Uitvaartspreker
Trudy is behalve journalist ook uitvaartspreker op humanistische grondslag. “In 2009 stopte mijn, inmiddels overleden, man met werken. Ik werkte destijds als vaste kracht op de redactie en ben toen ook met dat werk gestopt. Ik wilde wel vrijwilligerswerk doen en had over de humanistische uitvaartsprekers gelezen. Ik vond dat wel interessant. Het ging immers over het schrijven van levensverhalen. Ik dacht: dat moet ik toch wel kunnen, ik kan dat ook goed voordragen. Vanaf 2009 ben ik hier als vrijwilliger mee bezig. Als je deze verhalen met die van de krant vergelijkt, zijn ze natuurlijk anders. In de krant wordt het verhaal kort, zo compact mogelijk weergeven, ik mag daar maximaal 500 woorden gebruiken. Bij uitvaart wil de familie echter graag een levensverhaal horen. Deze zijn dus per definitie langer, dan gaat het om 1500 tot 1800 woorden. Daar moest ik wel aan wennen. Ik vind dit werk boeiend, omdat ik die levens boeiend vind. Ik doe dit werk met liefde, omdat ik oprecht vind dat mensen een mooie uitvaart verdienen, waarbij wordt teruggekeken op diens leven en hij/zij voor anderen heeft betekend. Ik ga daar zeker mee door,” aldus een enthousiaste Trudy.
