Het kromme recht…

23 april 2010

HENDRIK IDO AMBACHT - Ingezonden bericht

Ik wil u hiervan op de hoogte stellen, omdat wij absoluut niet content zijn met de manier waarop gehandeld is en waarop wij behandeld zijn en u ook aan willen geven, dat wij het hier niet bij zullen laten.

Je komt thuis nadat je boodschapjes hebt gedaan voor het aankomende weekend.
Je doet de deur open en…pardoes schiet de hond naar buiten. Blijkbaar hoge nood.
Omdat we allebei met onze handen vol staan, besluiten we om de boodschappen binnen te zetten en daarna pas achter de hond aan te gaan.
In de tussentijd is er, via de verkeerde kant ingereden, langs een rood, rond bord met horizontaal een witte streep, een auto van stadstoezicht aan komen rijden.
Zij hadden de hond zien lopen en zien erop toe, dat loslopende honden niet los blijven lopen.
Mijn man was onderweg om de hond te gaan halen…

De mannen van toezicht stappen uit de auto en aan de manier waarop ze uit de auto stappen, kun je al merken dat het arrogante kwasten zijn, die, omdat ze zo’n functie bekleden, alles mogen zeggen en doen en over alles en iedereen de baas zijn en zelf alle regels, inclusief dus verkeersregels, aan hun laars mogen lappen.
Hij stapt om Herman af en geeft aan dat de hond los loopt. Alsof we dat zelf niet kunnen zien… Herman probeert uit te leggen, dat hij ontsnapt was tijdens het uitladen van de boodschappen en dat we hem net gingen terug halen. Meteen gaf de fijne meneer van toezicht aan, dat hij een proces verbaal ging opmaken en vroeg Herman om zijn papieren. Herman vroeg zich af of dat nou wel echt nodig was, omdat die hond nog geen twee minuten rond liep. Waarop de snotneus van toezicht star reageert: “oh, u wilt niet meewerken, dan haal ik de politie erbij”. Ik doe nog een poging om de menselijkheid en redelijkheid van deze diender aan te spreken, maar hij praatte niet verder meer.
Hij gaf aan dat het proces-verbaal zou worden uitgeschreven als de politie er was en begon vervolgens al enthousiast in zijn boekje te pennen.

Herman deels boos, grotendeels geprovoceerd, maar ergens ook kinderlijk speels, grist de pen uit de veronthutste en verontwaardigde proces-verbalist…
Meteen krijgt Herman naar zijn hoofd, dat hij bij deze is aangehouden…Oké, toegegeven, dat was geen slimme zet van mijn man, maar die mensen moeten ook wel normaal doen en niet denken dat ze alles maar mogen doen.
Na even op de politie te hebben gewacht, komen ze met sirene aanzetten.

Even tussen neus en lippen door, de ontsnapte hond zat inmiddels achter twee gesloten deuren binnen!

De politie sprak eerst samen met de toezichthouders. Die tweede meneer van toezicht speelde trouwens verder geen enkele rol van betekenis en liet ondertussen in lichaamstaal en non-verbale communicatie blijken dat hij het toch niet helemaal eens was met de gang van zaken, maar kon in ons bijzijn toch niet zijn partner afvallen.
Vervolgens kwamen de politiemensen met ons praten. Wij legden onze kant van de situatie uit. Op zich hadden ze daar wel begrip voor, maar over de afgespeelde situatie konden zij verder niets zeggen of konden ze verder niets mee doen. Zij kwamen alleen hier, omdat de toezicht houder Herman had aangehouden en plichtsgetrouw als ze waren, kwamen zij die uitspraak ten uitvoer brengen.
Ze hadden ons nog wel even uitgelegd, dat we een bezwaar procedure konden volgen, maar hoe dat moet, mogen we natuurlijk zelf uitvogelen.

Toen gingen ze over tot het aanhouden. Meneer u moet mee naar het bureau. “Nou”, zegt Herman, “ik kom van de week wel langs, ik moet de boodschappen opruimen en heb nog een hoop andere dingen te doen, dus als u het niet erg vindt…”. Terwijl hij dit zei, draaide zijn lichaam een kwart slag, waarop de mannelijke politie agent over de heg sprong en meteen aan zijn rechterarm begon te sjorren en de vrouw bleef aan de linkerkant van Herman staan, maar greep hem ook in de kraag.
“oké, sorry, ik ga wel met u mee, laat me alstublieft los…?” Maar dat konden we vergeten!
Ze bleven aan hem trekken en sjorren en binnen no-time had de agressieve mannelijke agent zijn handboeien in zijn handen en probeerde Herman zijn armen op zijn rug te draaien.

Herman is een man uit een stuk. Eerlijk en oprecht. En laat zich dus, terecht, niet op zo een onterechte manier behandelen en over zoiets onbenulligs, op zo een manier in de boeien slaan.
Er ontstond een hele worsteling. De vrouwelijke agente leek het er niet helemaal mee eens te zijn en had meer zoiets oké, geef meneer het voordeel van de twijfel dan loopt hij vast mee. Op de foto’s, ja ja ik was zo helder van geest om van het hele voorval foto’s te maken…, is duidelijk te zien, dat hij steeds agressiever werd en zij steeds milder…
Ze vroegen om versterking en er kwamen nog eens twee politieauto’s aangereden. Met totaal zes man, stonden ze aan mijn man te sjorren, te trekken en te duwen en dominant te commanderen en met moeite kregen ze hem in de boeien. Hij werd in de politieauto geplaatst en ik bleef kijken.

Komt er een agent naar mij toe: “ik vorder u nu hier weg te gaan!” “Waarom, ik sta alleen naar mijn man te kijken…” “u belemmert de politie om hun werk te doen”, “ ik sta hier alleen, bij mijn eigen auto….”, “ik vorder u nogmaals!” Hetgeen blijkbaar inhoud, dat als hij mij de derde keer vordert, dat ik ook word meegenomen naar het bureau…
Waar gaat dit over. We leven in een vrij land, ik mag daar toch gewoon staan? Ze hebben net (…) mijn man gemolesteerd… Waar gaat dit over? En dat allemaal om een hond!!!

Als echte crimineel werd hij onthaald. Hij moest in de auto wachten tot er collega’s bijkwamen om hem binnen te brengen. Daar werd zijn portemonnee uit zijn zak gegraaid, om legitimatie te pakken, terwijl hij nog geboeid was. Alles moest af en uit, tot bijna zijn beugel aan toe, want ja, daar kan hij ook schade mee aanrichten in zijn cel…
Hij heeft zijn verhaal moeten doen. De hoofdambtenaar vroeg zich af, waarom een zo een rustig man, door zes man gearresteerd moest worden. De man van de recherche, die veel menselijker is, dan het hele soepzooitje bij elkaar, heeft zijn hele verklaring uitgetypt. Die durfde zelfs naar ons toe te geven, dat dit geen werkwijze is. Die was zo schappelijk om Herman thuis te brengen, omdat hij toch ook wel geïnteresseerd was naar mijn welstand, na het hele tafereel. We krijgen nog te horen, wat dit voor een gevolgen heeft, voorkomen, een bekeuring of iets anders…

De gevolgen voor Herman zijn zichtbaar en voelbaar. Zijn nek is verrekt en zijn armen zijn gehavend en dik en beschadigd.
In ieder geval gaan we ondertussen onze eigen procedures starten: een klacht naar de gemeente, waar toezicht onder valt en een klacht over de werkwijze van de agenten.
Daarbij moeten we vrienden van ons nog bijstaan, omdat de hele worsteling plaatsvond tegen hun auto en deze daardoor niet lichtelijk is beschadigd…

Het is toch te zot voor woorden.
Je hond ontsnapt en je wordt afgevoerd als een zware crimineel en een TBS-er ontsnapt, koopt een mes in de Hema, vraagt aan de caissière of het mes scherp is en of ze het voor hem open willen maken, want hij wil hem meteen gebruiken… En vervolgens ligt een nietsvermoedende, winkelende vrouw ernstig gewond in het ziekenhuis…En deze man stond officieel onder toezicht!

Politie, onze beste vriend… maar ze maken zichzelf tot vijand…

C. van Bruggen

Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.