Op werkvakantie

Sommige Ambachters leven van vakantie naar vakantie. Zij verheugden zich dan ook op de herfstvakantie. Dat deed ik ook, want ik maakte een uitstapje. Voor mij ongewoon, omdat ik graag werk. Daarom verenigde ik het nuttige met aangename: een werkvakantie in Israel!

Als trouwe lezer zult u ongetwijfeld met ongeduld gewacht hebben op een nieuwe column. Ik geef toe: mijn Zwijndrechtse collega is op dat gebied veel productiever!
Maar u weet het: druk, druk, etc…. Zeker nu in de tijd van de begrotingsbehandeling van de gemeente. Raadsleden krijgen weer een forse berg papieren op zich af en moeten de boeiende stof  (getallen, etc.) zich in korte tijd eigen maken! Een ritueel dat elk jaar weer terug komt. Nee sterker:  er komt ook nog eens Najaar- (Winter)nota over heen. En alsof het niet genoeg is: een echte “Voorjaars- of Zomernota” is voor de Voorjaarsvakantie leesstof. Tenslotte: het hoogtepunt in de vorm van de Jaarrekening. Daarin geeft het college verslag aan de gemeenteraad wat ze er het afgelopen jaar van gebakken hebben!

Papier genoeg dus! En daar zijn de verenigingen, die maandelijks oud papier ophalen, zeer blij mee, zo vernam ik van ingewijden.
Papier genoeg, dacht ik. Ik dacht een list te verzinnen om aan deze papieren berg te ontkomen in de herfstvakantie. Hoe? Wel gewoon door een uitnodiging te aanvaarden om een weekje in zonnige Israel te bivakkeren! Heel relaxed, zo had ik het idee: zon, palmen, zee, etc.
Maar dat heb ik wel geweten: dat was dus geen vakantie maar echt een werkweek! We hebben het land doorgecrosst met een autobus van Tel Aviv tot de Libanese grens en de Golanhoogvlakte, de Zee van Tiberias, Jericho, Jeruzalem, etc. En dan zie je klimatologische omstandigheden veranderen: van een vruchtbaar gebied in het noorden naar het woestijnklimaat in het zuiden. Maar ook zie je complexiteit van de problematiek tussen de Palestijnen en de Israëliërs, die tezamen leven in een gebied tussen de Jordaanvallei en de Middellandse Zee. Dat is slechts een landstrook met een breedte van zo’n 80 kilometer! Je merkt ook de oorlogsdreiging als je langs de grens met Zuid-Libanon en langs de grens bij de Gazastrook staat.

 In ‘t Ambacht spreken we nu over de bouw van scholen en speelplaatsen. In de grensplaatsen en gebieden waar ik ben geweest zijn de scholen verplicht schuilkelders, bunkers te hebben. De kinderen moeten binnen een minuut in deze kelders aanwezig kunnen zijn. Dit om te schuilen voor de raketten van Hezbollah (Libanon) en Hamas (Gazastrook). Op de speelvelden zijn ook bunkers, sterker: sommige speeltoestellen fungeren als bunkers.

Als je weer in Ambacht terug bent, ben ik blij dat de kinderen niet in zo’n permanente dreiging moeten verkeren. Bovendien merk je ook de trauma’s die kinderen hebben van vroegere beschietingen.

Het zou goed zijn voor de komende generatie (kinderen) dat ze leren van de fouten van de vroegere generaties. Ze moeten verlost worden van vijandsbeelden, die ze tijdens hun onderwijs op basisscholen en religieuze plaatsen van opinieleiders krijgen ingegoten.
Deze opinieleiders kunnen zich beter inzetten voor permanente vrede, niet voor het creeren van een situatie van een “geen vrede, geen oorlog”.

Voor de komende generatie is het ook beter dat ze meer “milieu-educatie” krijgen. Want daar is nog veel zending te bedrijven. Politici van GroenLinks en Greenpeace hebben met name in de Arabische wijken zeker nog een missie. Het viel me namelijk op dat de inwoners in Israel en de gebieden van de Palestijnse Autoriteit –diplomatiek gezegd-   buitengewoon slordig met zwerfafval omgaan. Plastic (zakken), afvalhout, papier,  etc. wordt systematisch niet opgeruimd.

(Milieu) toezichthouders  -zoals Ambacht kent-   zijn in Israel afwezig. Alleen daarom zou het goed zijn als politici uit het linkse spectrum en die zijn begaan met het milieu meer Israel bezoeken. Niet om allerlei “vredesplannen” te lanceren, maar juist problemen uit de dagelijkse leefomgeving (zoals milieuvervuiling, armoede, traumawerking) met de “grassroots” (de mensen, die in hun wijk met elkaar moeten) te bespreken. Zo overnachtte ik een keer in een arm gezin en dan ervaar je problemen waar men tegen aanloopt!
 Opvallend is ook dat in Arabische wijken de huizen aan de bovenkant niet zijn afgebouwd. Mij is verteld dat de reden is dat de vader voor zijn zonen –als ze zijn getrouwd- een etage bouwt. De zoon komt dan boven zijn vader te wonen. Tja, dan moet je niet beginnen over welstandscommissies of bouwvergunningen…..

De burgemeesters zijn in Israel geen hoofd van de politie en de veiligheid. We hebben er een paar gesproken. En dan blijkt dat zij toch  een zware verantwoordelijkheid ten aanzien van de infrastructuur van de veiligheid: waar zet je schuilkelders en waar niet, welke afweging maak je, bijv. ten aanzien van het organiseren van manifestaties gelet op mogelijke raketaanvallen? Doorgaan laten gaan of juist niet?
Tja, dat is iets anders dan het opstellen van veiligheidsregio’s, het houden van veiligheidsoefeningen, het opstellen van nota’s over samenwerking van de brandweer tussen Ambacht en Zwijndrecht, of het opstellen van een nota over een communicatiesysteem bij de politie. Het gaat hier om besluiten van burgemeesters waar levens van af kunnen hangen!

 Misschien is het idee om als gemeente Ambacht niet alleen een jumelage aan te gaan met Bergen-Belsen, maar ook met een Israëlische gemeente.

De Voorzitter van de commissie Welzijn, Onderwijs en Sport heeft zoals bekend –als ex-politieman -  een scherpe blik. Zo ook tijdens de commissievergadering van oktober. Hij plaatste de scherpe opmerking en vertelde de commissieleden: “U zult een raadslid aan mijn rechterzijde niet horen deze avond, want hij heeft zijn commissiestukken tijdens zijn reis naar Israel thuis gelaten.” En dat was nog waar ook! Geen papieren voor mijn neus, maar gewoon indrukken op doen!

Deze keer stond de column in het teken van een uitstapje: Israel. Daarom: Shalom!! Op naar Kerstvakantie!